اثر امنیت شغلی و عدالت سازمانی بر قصد ترک شغل: نقش واسطه ای اعتماد به مدیریت ارشد

هدف پژوهش حاضر بررسی اثر امنیت شغلی و عدالت سازمانی بر قصد ترک شغل با میانجی گری اعتماد به مدیریت ارشد بود. نمونه پژوهش حاضر شامل 340 نفر از کارکنان شرکت ملّی مناطق نفت خیز جنوب-منطقه اهواز بود که به روش تصادفی طبقه ای انتخاب شدند. از این تعداد 77% مرد بودند و میانگین سن آنها نیز 41 سال بود. برای سنجش متغیرهای مورد مطالعه از پرسشنامه های امنیت شغلی تِن هورن و رو (1988). عدالت سازمانی رحیم، ماگنر و شاپیرو (2000)، اعتماد به مدیریت ارشد مایر و دیویس (1999) و قصد ترک شغل کامن، فیچمن، جنکینز و کلِش (1979) استفاده گردید. ارزیابی الگوی پیشنهادی از طریق الگویابی معادلات ساختاری (sem) و با استفاده از نرمافزارهایspss ویراست 18 و amos ویراست 18 انجام گرفت. روابط واسطه ای در الگوی پیشنهادی با استفاده از روش بوت استراپ آزموده شدند. یافته ها نشان دادند که الگوی پیشنهادی از برازش خوبی با داده ها برخوردار است. برازش بهتر از طریق همبسته کردن خطاهای یک مسیر حاصل شد. از میان 7 فرضیه پژوهش حاضر 6 فرضیه مورد تأیید قرار گرفتند. آن گونه که نتایج حاصل از این پژوهش نشان می دهند، ادراک عدالت سازمانی و امنیت شغلی در کارکنان با میانجی گری اعتماد به مدیریت ارشد می تواند تأثیر چشم گیری بر نیتهای کناره گیرانه همچون قصد ترک شغل داشته باشد